mijn-verhaal
Het noodlot heeft toegeslagen.
Hieronder in het kort het relaas opgetekend door mijn echtgenote.
Vrijdag 1 november 2002 wordt mijn man tijdens een ongelukkige samenloop van omstandigheden gebeten door een van onze honden.
De daarop volgende dagen (zaterdag en zondag) heeft hij last van de beten, z'n rechter onderarm was rood en gezwollen.
Maandag 4 november neem ik contact op met de huisarts en maak melding van de hondenbeten. De assistente adviseert om de wonden nat te houden met een vochtige doek.
Lees ook: Hondenbeten: altijd een arts raadplegen
In de nacht van maandag op dinsdag krijgt mijn man hoge koorts (40,5 graden gemeten onder de oksel). Daarop neem ik dinsdag 5 november contact op met de huisarts om een afspraak te maken. We kunnen diezelfde dag komen om 10.30 uur. Om de koorts te drukken heeft mijn man inmiddels in een kort tijdsbestek 6 paracetamol tabletten geslikt. Wanneer we bij de huisarts arriveren is de koorts gedaald tot 38,5 graden. De huisarts constateert dat mijn man er niet ziek uitziet, hoewel hij zich dat zeker wel voelt. Er is melding gemaakt van het feit dat mijn man paracetamol geslikt heeft om de koorts te drukken.
De huisarts verwacht dat de koorts te wijten is aan een virale infectie. Hij kon niet exact aangeven wat deze virale infectie inhield. Het kon volgens hem van alles zijn.
Vervolgens wijs ik hem op de hondenbeten en vraag of die verband kunnen houden met het ziektebeeld van dat moment. De huisarts ontkende een verband. Hij vroeg wel of mijn man een tetanusprik heeft gehad. Die vraag hebben we bevestigend beantwoord. Hierop hoefde volgens hem geen verdere actie ondernomen te worden.
De huisarts vond wel dat de beten er niet zo best uitzagen, ze waren rood en gezwollen. Hiervoor schrijft hij een penicillinezalf voor.
Om 16.00 uur diezelfde dag is de koorts weer opgelopen tot 40,5 graden gemeten onder de oksel. Ik heb wederom de huisarts gebeld. Het spreekuur was nog niet afgelopen en uiteindelijk kreeg ik de huisarts rond 17.00 uur aan de telefoon. Na mijn melding van de hoge koorts, kreeg ik het advies om mijn man nog 2 paracetamol te geven om de koorts te drukken. Ik attendeerde hem erop dat mijn man er die dag nog maar 2 mocht hebben, 8 paracetamol per 24 uur is immers het maximum. Na middernacht mochten we weer met de volgende 8 paracetamol beginnen. De huisarts was er zeker van dat mijn man een virale infectie in de darmen had.
Aangezien mijn man zich zeer ernstig ziek voelde, heb ik de huisarts gevraagd of ik met zo'n zieke man de nacht in moest gaan. De huisarts beantwoordde deze vraag bevestigend, want hij kon op dat moment niets doen.
Woensdag 6 november 6.15 uur: mijn man zijn temperatuur is gezakt van 41.0 graden naar 35.2 graden en op zijn gezicht zijn vlekken waar te nemen. Ik heb daarop om circa 06.30 uur de huisartsenpost gebeld. Aan de assistente heb ik het ziekteverloop in korte bewoording uitgelegd. Er werden door haar verder geen vragen gesteld. Na ruggespraak gehouden te hebben met de dienstdoende arts, vertelde ze mij dat ik moest wachten tot onze eigen huisarts weer dienst had om 08.00 uur. Ik zei haar dat ik daar niet op kon en wilde wachten omdat mijn man doodziek was.
Daarop adviseerde zij mij, zonder daarbij de reden te noemen, een arts in onze woonplaats te zoeken. Mijn reactie naar haar was dat het erg moeilijk is om in een kort tijdbestek en op dit tijdstip een arts in onze woonplaats te vinden. Ik had geen andere keuze dan te wachten tot onze huisarts zijn praktijk begon. Even na 08.00 uur had ik hem aan de telefoon. Ik vertelde hem wat er aan de hand was en hij zei dat hij rond half negen langs zou komen. Ik vroeg hem direct te komen, gezien de ernst van de situatie. Om half negen kwam hij uiteindelijk langs.
Hij schrok enorm van mijn man die zat in inmiddels over zijn gehele lijf onder de rode vlekken en de wonden waren zwart geworden en vielen uiteen. Z'n bloeddruk was zo enorm laag dat hij onder geen enkele voorwaarde nog omhoog mocht komen. De huisarts heeft direct een ambulance gebeld, welke zeer snel arriveerde.
Aangekomen in het ziekenhuis werd voor ons de ernst van de situatie duidelijk. mijn man bleek een agressieve vorm van bloedvergiftiging te hebben welke veroorzaakt was door een bacterie (capnocythophagus canimorsus) die als gevolg van de hondenbeet in de bloedbaan terecht was gekomen. De kans dat hij dit zou overleven werd erg klein geacht.
De eerste 12 uur zijn zeer kritiek geweest, gevolgd door nog eens 2 x 24 uur. Na een week was het acute levensgevaar geweken.
Mijn man heeft 3,5 week op de intensive care gelegen, waarvan 3 weken in slaap en aan de beademing. Daarna heeft hij 2 weken op een verpleegafdeling gelegen. Daar is men begonnen met zijn revalidatie.
Inmiddels is hij thuis, hij is 12 december uit het ziekenhuis ontslagen. Thuis vraagt hij heel veel zorg, heeft veel doktersbezoeken en therapeutische behandelingen. Ik moet mijn fulltime werk hiervoor onderbreken.
capnocythophagus canimorsus
Het totale herstel zal ongeveer een jaar gaan duren. Op dit moment (begin januari 2003) is het zeker dat mijn man, als direct gevolg van de bloedvergiftiging, het zicht uit zijn rechteroog kwijt is geraakt en dat hij een aantal tenen moet laten amputeren. Het verdere lichamelijke en geestelijke herstel is op dit moment nog niet te voorspellen. Over het toekomstig functioneren van de nieren en de longen zijn op dit moment de meeste zorgen vanwege het feit dat deze organen tijdens het verblijf op de intensive care tijdelijk niet zelfstandig hebben kunnen functioneren. Verder blijft het de grote vraag of mijn man in de toekomst zijn werk weer volledig op zal kunnen pakken.
(Inmiddels zijn op 13 januari 2003 al zijn tenen geamputeerd).
Om begrijpelijke redenen zijn er geen namen vermeld in dit relaas. Het is echter keiharde realiteit en ik realiseer mij des te meer dat ik blij mag zijn dat ik deze site nog kan maken. Met dit relaas wil ik ervoor pleiten dat een huisarts een patiënt die gebeten is door een hond niet met een paracetamol en een zalfje naar huis stuurt.
Met vriendelijke groet, Kees Klinkhamer
www.klinkhamer.be
alle artikels over beten en steken op gezondheid.be
 |
 |
