- dossierPostnatale depressie: symptomen en behandeling
- dossierOp welke premies heb je recht bij de geboorte van je kindje?
- dossierAlles over geboorteverlof voor mee-ouders en vaders (vaderschapsverlof)
- dossierMag je sushi eten tijdens de zwangerschap?
- dossierKan je jouw borsten voorbereiden op borstvoeding?
Bevallingsverhaal: “De spoedkeizersnede liep mis.”
dossier Steffi (28) werkt als orthopedagoge in het buitengewoon secundair onderwijs en kreeg 18 maand geleden samen met haar high school sweetheart een dochtertje, Anna. “Ik was 25 jaar toen ik in verwachting was van Anna. De zwangerschap verliep bijzonder vlot en ik had weinig last van kwaaltjes. Op 39 weken kwam mijn bevalling spontaan op gang. Na vijftien uur in arbeid en ruim een uur 'persen' kwam de gynaecoloog even checken. ‘Code rood!’ riep hij plots, en voor ik het goed en wel besefte, lag ik op de operatietafel voor een spoedkeizersnede. Blijkbaar was mijn dochtertje in nood, en lag ze helemaal verkeerd: een sterrenkijker, met haar nekje volledig achterover gestrekt in plaats van met de kin op haar borstje. Bovendien begon ik heel veel bloed te verliezen door een scheur in de placenta. Omdat de ruggenprik de eerste keer niet goed was gestoken – ik was enkel aan de linkerkant verdoofd – kreeg ik nog eens een epidurale, maar omdat de dokter zo snel moest handelen, was de verdoving niet ingewerkt. Ik voelde dus nog pijn toen ze mij opereerden. Om het samen te vatten: de hele bevalling was voor mij nogal traumatisch geweest en het duurde wel even voor ik dit alles een plekje kon geven.
"Uren weg van mijn pasgeboren dochtertje."Twee dagen later ben ik gecrasht. Anna hapte verkeerd aan, wat de borstvoeding heel pijnlijk maakte, en bovendien kreeg ik toen te horen dat er iets was misgelopen bij de keizersnede en ik nog eens onder het mes moest. De drain om mijn wondvocht te laten afvloeien is afgebroken bij het verwijderen, waardoor een stukje drain was achtergebleven en vastgenaaid zat in mijn weefsel. Ik was zó boos. De operatie nam heel veel tijd in beslag en ik was uren weg van mijn pasgeboren dochtertje, wat voor mij heel zwaar was. Ik kon haar bovendien niet oppakken, verzorgen... Gelukkig had ik enorm veel steun van mijn partner, die bleef overnachten in het ziekenhuis en er continu bij was. Hij heeft de eerste dagen bijna alles gedaan, waar ik mij ook wel wat schuldig voor voelde. Als mama zou ik toch ook moeten kunnen voor mijn dochtertje?