Bevallingsverhaal: “De spoedkeizersnede liep mis.”

dossier Steffi (28) werkt als orthopedagoge in het buitengewoon secundair onderwijs en kreeg 18 maand geleden samen met haar high school sweetheart een dochtertje, Anna. “Ik was 25 jaar toen ik in verwachting was van Anna. De zwangerschap verliep bijzonder vlot en ik had weinig last van kwaaltjes. Op 39 weken kwam mijn bevalling spontaan op gang. Na vijftien uur in arbeid en ruim een uur 'persen' kwam de gynaecoloog even checken. ‘Code rood!’ riep hij plots, en voor ik het goed en wel besefte, lag ik op de operatietafel voor een spoedkeizersnede. Blijkbaar was mijn dochtertje in nood, en lag ze helemaal verkeerd: een sterrenkijker, met haar nekje volledig achterover gestrekt in plaats van met de kin op haar borstje. Bovendien begon ik heel veel bloed te verliezen door een scheur in de placenta. Omdat de ruggenprik de eerste keer niet goed was gestoken – ik was enkel aan de linkerkant verdoofd – kreeg ik nog eens een epidurale, maar omdat de dokter zo snel moest handelen, was de verdoving niet ingewerkt. Ik voelde dus nog pijn toen ze mij opereerden. Om het samen te vatten: de hele bevalling was voor mij nogal traumatisch geweest en het duurde wel even voor ik dit alles een plekje kon geven.

"Uren weg van mijn pasgeboren dochtertje."

Twee dagen later ben ik gecrasht. Anna hapte verkeerd aan, wat de borstvoeding heel pijnlijk maakte, en bovendien kreeg ik toen te horen dat er iets was misgelopen bij de keizersnede en ik nog eens onder het mes moest. De drain om mijn wondvocht te laten afvloeien is afgebroken bij het verwijderen, waardoor een stukje drain was achtergebleven en vastgenaaid zat in mijn weefsel. Ik was zó boos. De operatie nam heel veel tijd in beslag en ik was uren weg van mijn pasgeboren dochtertje, wat voor mij heel zwaar was. Ik kon haar bovendien niet oppakken, verzorgen... Gelukkig had ik enorm veel steun van mijn partner, die bleef overnachten in het ziekenhuis en er continu bij was. Hij heeft de eerste dagen bijna alles gedaan, waar ik mij ook wel wat schuldig voor voelde. Als mama zou ik toch ook moeten kunnen voor mijn dochtertje?

Naar de spoeddienst

De eerste weken thuis verliepen ook bijzonder moeilijk. Mijn herstel nam veel tijd in beslag en mijn dochtertje had heel veel last van krampjes. Ze huilde superveel. Meestal begon het rond 17 uur en hield het aan tot 2, 3u 's nachts. We hebben eindeloos veel rondjes rond de tafel gelopen om haar te sussen… Volgens de kinderarts had ze nog last van de bevalling zelf en een extra antibioticakuur hielp ook niet echt. Toen ze drie weken was, is ze met spoed opgenomen op de dienst neonatologie, omdat ze plots heel hoge koorts maakte. Op 1 januari 2019 was dat. Preventief werd een antibioticakuur opgestart, maar achteraf gezien bleek dat het om een banaal virusje ging waar ze fel op reageerde. De antibiotica had alle goede darmbacteriën gedood, dus zijn we op aanraden van de kinderarts met probiotica gestart. Kort daarna hadden we een afspraak bij de osteopaat, en sindsdien is ze een andere baby: rustig en tevreden. Vanaf dan viel ze ook vrij makkelijk in slaap. Die probiotica heeft ze uiteindelijk zes maand genomen. Van bij haar geboorte in december tot in mei, toen ze voor het eerst naar de crèche ging. Het duurde toen niet lang voor ze ziek werd, vermoedelijk door in contact te komen met alle andere kindjes, maar niks ernstig. Ze was ook al groter en sterker toen haar eerste echte winter kwam. Ze heeft dan RSV gekregen, maar na drie weken aerosol was ze beter. En het is gelukkig bij die ene aerosolkuur gebleven.” Lees ook: Getuigenis: “Ik had een postnatale depressie” In beeld: bevallen via keizersnede Littekens na een keizersnede: zo zien ze eruit Ontzwangeren, wat houdt dat eigenlijk in? De impact van borstvoeding op je seksleven Geen seksdrive meer sinds de bevalling? Seksuologe Vanessa geeft raad

Laatst bijgewerkt: juli 2022

Delen Whatsapp Tweet Mail