Sarah over haar huilbaby: "Je wil gewoon vertellen dat het pijn doet, en dat mag je."

dossier

Sarah Cauberghs, verpleegkundige bij Kind en Gezin, vertelde eerder al over de moeilijke maanden naar aanloop van de diagnose 'koemelkallergie' van haar dochtertje, maar ook zoontje Lewis huilt vaak ontroostbaar. Op Instagram schreef ze over hoe die huilbuien wegen op hen als ouders, en die post werd massaal gedeeld. Omdat zoveel mama's en papa's zich herkennen in dit verhaal, vroeg ze ons of wij de tekst wilden publiceren, om op die manier nog veel meer jonge ouders een hart onder de riem te kunnen steken. De woorden kwamen ook bij ons keihard binnen, dus delen we ze met plezier.

Huilen mag je ?

"Walsend door de kamer wisselen we af. Jij kronkelt onrustig in onze arm, snakkend naar adem. Je wil zo graag slapen, te graag, maar het lukt je niet. Je darmen versperren de weg naar je rust, naar slaap, waar je zo graag heen wil.

We smeken (je) soms luidop voor een moment stilte of we shushen bewust even iets te bruut en meteen dat eigenste moment al voelen we ons schuldig. Je wil helemaal niet wenen. Je wil het ons niet moeilijk maken. Het laatste wat je wil is ons tegen elkaar opzetten. Je wil gewoon vertellen dat het pijn doet, en dat mag je. Meer nog, dat moet je. Maar soms, in plaats van te luisteren naar je hulpkreten, naar je verhaal, maken we ruzie. Dat is soms makkelijker. Gek hè? Ik wilde dat papa je anders had getroost, papa wilde dat ik me eens niet had opgedrongen in hoe hij troost en we zijn vertrokken. Uit onmacht. Uit machteloosheid. Uit medelijden. Uit liefde voor jou. We werken het uit op elkaar. Omdat jij het niet verdient. Net niet wat jij nodig hebt, ruziënde ouders. Sorry daarvoor. We doen ons best, en dat is vaak niet genoeg. We laten ons overmannen door onmacht. En dat allemaal terwijl jij gewoon gedragen wil worden. We kunnen je niet troosten maar je wil wel uitroepen dat het pijn doet. En dat mag. Dat moet je. Bij ons ben je veilig. Bij ons mag je ten allen tijde laten weten dat het moeilijk is. In welke vorm van communicatie dan ook.

Lieve Lewis, we doen ons best. En als we even afdrijven in een discussie is dat omdat we net rust willen voor jou en ons machteloos voelen dat niet te kunnen verzekeren. Omdat geen enkele Wals je kan bedaren. Maar jij mag ons blijven vertellen wat je voelt, dat moet je. Laat ons maar even ruziën dan. Laat ons maar even ontladen. Weet gewoon dat het uit liefde is voor jou en de onmacht die het overneemt. Niet over dat jij het anders moet doen. Spreken we dat af? En wij leggen het nadien bij, beloofd. Mama en papa zullen elkaar elke keer weer terugvinden. Misschien niet altijd meteen maar zeker snel nadien. We doen ons best. Echt. En ik weet dat je dat weet."