Tom en Ellen verloren dochtertje Willow op 36 weken: 'We waren vol bewondering over hoe mooi ze was'

dossier Tom en Ellen verloren in december 2017 hun prachtige dochtertje Willow. Ze vertellen over hoe dat gebeurde en hoe ze nu omgaan met dat verlies.

Een stille buik na een bewogen weekend

Ellen "Onze zwangerschap verliep vrij normaal. Tijdens de kerstperiode was ik 36 weken zwanger en gingen we langs bij de gynaecoloog voor een echo. Alles was in orde met het kindje in mijn buik en we verlieten de gynaecoloog met de wijze raad: 'Jullie dochtertje is er klaar voor, nu jullie nog'. Maar vier dagen later werd ik wakker en voelde ik haar plots niet meer bewegen. Ik stuurde mijn man naar beneden voor chocolade en cola in de hoop dat ze daardoor terug zou bewegen. Maar na een paar uur voelde ik haar nog steeds niet, dus besloten we naar de huisarts te rijden.

Ik voelde toen eigenlijk al dat het te laat was.

Onze huisarts vond haar hartslag niet onmiddellijk, maar een dokter mag niet vaststellen dat een baby overleden is omdat hij geen echo kan maken. Ik voelde toen eigenlijk al dat het te laat was, maar mijn man was nog hoopvol. We zijn meteen verder gereden naar het Heilig Hart-ziekenhuis in Leuven. Daar vonden de vroedvrouwen ook geen hartslag. Toen hebben ze de gynaecoloog erbij gehaald en zij heeft dan met een echo vastgesteld dat mijn dochtertje overleden was in mijn buik, na 36 weken en 4 dagen."

Dat eerste verscheurende beeld van haar hartje dat niet meer klopte, zullen we nooit vergeten.

Tom "Op vrijdag hadden we inderdaad nog een echo en dat was vlak voor Kerstmis. Het daaropvolgende weekend was druk met veel familiebezoeken en etentjes. Willow was altijd een heel actieve baby, mijn vrouw werd vaak 's nachts wakker omdat ze zoveel bewoog. Toen Ellen maandagnacht niet wakker was geworden leek ons dat niet zo vreemd, omdat het zo'n bewogen weekend was geweest. Daarom maakten we ons initieel ook geen zorgen." Ellen "Dinsdag 26 december 2017 is 's ochtends om half elf vastgesteld dat ze overleden was. We kregen van de gynaecoloog nog wat bedenktijd en we mochten ook terug naar huis als we wilden, om nog wat spullen te gaan halen. Maar omdat ik eigenlijk bijna uitgerekend was, had ik alle spullen al in de auto zitten. Het was wel de bedoeling dat ik dan ging bevallen. Mijn eerste reactie toen ik het nieuws kreeg, was: "Haal haar er zo snel mogelijk uit!" De vroedvrouwen hebben mij dan op een heel rustige manier uitgelegd dat het zowel voor mijn gezondheid en ons verwerkingsproces, geen goed idee was om bijvoorbeeld voor een keizersnede te kiezen en dat een bevalling dus de beste keuze was. Dat besefte ik zelf toen ook wel. Ze vertelden ons ook over verschillende vzw's: Boven De Wolken, Berrefonds, Met Lege Handen, ... Alle hulporganisaties en opvangnetten waar we gebruik van konden maken. [caption id="attachment_3470" align="alignnone" width="4220"]

Boven de Wolken & Joke Van Sever[/caption] Mijn man en ik besloten om nog even een wandeling te maken voor we aan de bevalling begonnen. Maar aan de uitgang van het ziekenhuis kon ik niet meer verder. Ik vond het zo'n raar idee dat iedereen op straat mij als zwanger zou zien, terwijl wij wisten dat er een dode baby in mijn buik zat. Dus zijn we maar teruggedraaid en hebben we gevraagd om zo snel mogelijk ingeleid te worden."

Dinsdag om twee uur 's middags hebben ze mij ingeleid en woensdagavond om vijf uur is Willow geboren.

De bevalling

Tom "Het ziekenhuis heeft ons enorm geholpen door ons bijvoorbeeld nog bezoek te laten ontvangen op het verloskwartier, wat normaal niet mag. Ze hadden ons ook de laatste kamer op de gang gegeven, waardoor we minder last hadden van beweging en passage. De hele periode dat we daar waren, zijn er zes vrouwen bevallen en daar heeft Ellen gelukkig niet veel van moeten merken. Ik merkte het af en toe wel als ik wat water ging halen of naar het toilet moest. Ze konden ons daar natuurlijk niet van afschermen maar ik ben wel heel blij dat Ellen dat allemaal niet heeft moeten horen. Want dat is natuurlijk heel confronterend. Je gaat naar het ziekenhuis om te bevallen maar je weet dat je een immense stilte gaat horen na de bevalling in plaats van een krijsende baby. Dat geluid hoor je daar overal, behalve in je eigen kamer." Ellen "Ik had nog geen ontsluiting en Willow was ook nog niet ingedaald, dus kreeg ik heel zware medicatie om de bevalling op gang te trekken. Ik heb ook een epidurale gekregen zodra de weeën opkwamen. Maar ik wou wel alles zo bewust mogelijk meemaken. Ik wou daar geen enkel moment van verliezen of vergeten. Daarom zijn we allebei heel kalm gebleven en hebben we ook niet meer geweend. We wilden er echt een mooi moment van maken. Ook in het ziekenhuis zijn ze daar enorm goed mee omgegaan. We hebben in al de tijd dat we daar waren maar twee vroedvrouwen gehad en een dokter die ons verder hielp. En dat was heel fijn, dat we niet elke shift iemand anders bij ons hadden. Hoewel de vroedvrouwen daardoor wel wat overuren hebben gewerkt."

Je verwacht niet dat er op dat moment nog iets mis kan gaan.

Tom "Het klinkt misschien raar, maar de bevalling was echt een heel mooi en sereen moment voor ons. Vlak voor de bevalling vroegen de vroedvrouwen ons ook of we nog vragen hadden. Ellen vroeg hen toen of Willow koud of stijf zou aanvoelen, want je weet zoiets natuurlijk niet. Je verwacht niet dat er op dat moment nog iets mis kan gaan. Nu is daar gelukkig al meer aandacht voor door vzw's zoals Boven De Wolken en De Warmste Week, maar het blijft wel een ver-van-mijn-bedshow." [caption id="attachment_3471" align="alignnone" width="2000"]

Boven de Wolken & Joke Van Sever[/caption] Ellen "Dinsdag had het ziekenhuis de mensen van Boven De Wolken gecontacteerd. Zij zouden langskomen zodra Willow geboren was. Het klinkt misschien raar, maar ik vond het toen heel belangrijk dat we goed op de foto's stonden. Het zouden de enige foto's van ons samen zijn, dus die moesten mooi zijn. Daarom heb ik mijn ouders gebeld om nog wat extra kleren mee te brengen voor Tom en mij.

We wilden het echt zo normaal mogelijk laten verlopen.

Net toen mijn ouders in het ziekenhuis waren, kwam de gynaecoloog nog eens langs en bleek dat ik tien centimeter ontsluiting had. Mijn ouders hebben snel de kleren afgegeven en dan is de bevalling echt begonnen. De vroedvrouwen hebben gevraagd of ik wou dat de baby meteen op mij gelegd werd en of ik haar zou willen wassen als ze er was. Dat wou ik wel, want we wilden alles zo normaal mogelijk laten verlopen. Voor de rest is de bevalling heel vlot gegaan. Ik heb denk ik maar 5 keer moeten persen en toen was ze er al. De vroedvrouw heeft haar direct bij ons gelegd en zelfs toen hebben wij niet echt geweend. We waren vooral vol bewondering over hoe mooi ze was. Ze was gewoon volmaakt."

Herinneringen aan Willow

Tom "We hebben gevraagd aan de mensen van het ziekenhuis of het oké was om mijn ouders en schoonouders, broers en zussen en nog wat vrienden uit te nodigen om op bezoek te komen als Willow er was. Dat was heel fijn, zo hebben we eigenlijk bijna alles gehad van een echt kraambezoek. Maar het was ook heel dubbel. Je ziet op die foto's dat er een soort trots is, want we waren heel blij om haar te zien maar er was natuurlijk ook heel veel verdriet." Ellen "Om half acht 's avonds waren de fotografen er en ook het bezoek kwam toen aan: onze naaste familie en enkele dichte vrienden. Dat was heel fijn want we waren en zijn heel trots op haar. Iedereen die wou, heeft haar ook kunnen vasthouden. Voor ons voelde het heel natuurlijk om andere mensen ook ons kindje te laten zien in het echt." Tom "Voor hen is ze er ook echt geweest. Sommige van mijn broers wilden haar wel zien, maar vonden het bijvoorbeeld moeilijk om Willow vast te houden. Dat is voor iedereen natuurlijk anders. Maar we merken wel dat onze vrienden die haar echt gezien hebben, nu nog vaker over Willow beginnen. Omdat ze echt tastbare herinneringen hebben aan haar." [caption id="attachment_3472" align="alignnone" width="4220"]

Boven de Wolken & Joke Van Sever[/caption] Ellen "Maar toch was ik tegelijkertijd heel beschermend over wie bij haar mocht, ook bijvoorbeeld in het funerarium. Ik kan het moeilijk verklaren: iedereen mocht haar foto zien, maar niet iedereen mocht haar vasthouden bijvoorbeeld."

Leven met het verlies

Ellen "Er zijn natuurlijk enorm veel moeilijke momenten als je je dochter verliest. Maar het moeilijkste moment was toen we van het ziekenhuis naar huis reden. Het funerarium was Willow toen net komen ophalen en ze hebben dat op een heel mooie manier gedaan. Ze hadden hun zoon bij zodat hij Willow in een mandje op zijn schoot kon houden tijdens de rit. Wij zijn ongeveer een halfuur later ook vertrokken en dat vond ik oprecht het moeilijkste: in die auto stappen en naar huis vertrekken zonder kind, met een autostoeltje op de achterbank." Tom "De dagen erna zijn ook heel moeilijk. Als je naar de winkel gaat bijvoorbeeld: daar zie je mensen die allemaal hebben gezien dat je zwanger was. Dan sta je daar plots terug in de winkel, zonder kind. Mensen zien wel dat er iets is, maar durven daar ook geen vragen bij te stellen. We hebben ook naar mijn schoonouders gebeld om te vragen of zij de kribbe en het speelgoed al wilden weghalen voor we naar huis kwamen. Het thuiskomen ging sowieso al heel moeilijk zijn en om dan ook die spullen nog te moeten zien, zou te veel geweest zijn. Dus we zijn mijn schoonouders ook heel dankbaar dat ze dat voor ons hebben gedaan. Voor hen was dat immers ook niet makkelijk: Willow was hun eerste kleinkind. Maar als wij die spullen hadden moeten afbreken, zou dat nog veel moeilijker geweest zijn."

Ik was mama geworden, maar voor de buitenwereld was dat niet zo.

Ellen "Het was heel moeilijk om mensen onder ogen te komen die je zwanger hadden zien worden, om hen uit te moeten leggen wat er gebeurd was. Maar omgekeerd vond ik het ook heel moeilijk. Dat wanneer ik over straat wandelde dat onbekenden niet konden zien wat er gebeurd was. En dat anderen, die het niet wisten, mij ook de vraag stelden of ik al kinderen had, want dat gebeurt vaak als je een vrouw tegen de dertig bent. Dan is het altijd afwegen: ga ik nu heel het verhaal vertellen, gaan deze mensen dat verhaal willen horen? Dat vind ik tot op de dag van vandaag altijd heel vermoeiend. Ik vond het echt heel moeilijk dat de buitenwereld niet kon zien wat er gebeurd was. Ik was mama geworden, maar voor de buitenwereld was dat niet zo. Want het was niet zichtbaar. Ik heb daarom een kleine tattoo laten zetten voor mezelf en voor de buitenwereld om het zichtbaar en tastbaar te maken dat ik een dochter heb. Het is een simpele lijn rond mijn pols die aan de voorkant doorbroken is door de morsecode voor de letter W en aan de binnenkant van mijn pols staat nog een sterretje." Tom "Wat ik ook geleerd heb door dit verlies, is dat je heel duidelijk moet aangeven aan andere mensen wat je verwacht. Want mensen willen graag de stilte doorbreken door zomaar iets te zeggen of zullen juist het onderwerp mijden, omdat zij - net zoals wij eigenlijk - niet weten wat ze moeten doen. Daarom is het belangrijk om duidelijk te maken wat je verwacht. Wij vinden het bijvoorbeeld juist heel fijn om over Willow te praten. Mijn oudste broer bijvoorbeeld heeft al kinderen en die snapten natuurlijk niet goed wat er gebeurd was. Zij kwamen dan vragen waarom Willow er niet was of hoe het kwam dat Willow dood was. Mijn broer vond dat vervelend omdat hij dacht dat wij het daar moeilijk mee hadden, terwijl wij het net heel fijn vonden wanneer zij naar haar vroegen. Maar dat is voor iedereen anders natuurlijk en daarom moet je duidelijk proberen aan te geven wat voor jullie werkt.”

"Wij hebben enorm veel raakvlakken als koppel en zijn heel compatibel maar zelfs dan ga je nog anders om met verlies."

Ellen "Iedereen gaat er inderdaad anders mee om. Zelfs binnen een koppel is dat al moeilijk. Je bent niet altijd op hetzelfde moment verdrietig en je wil er niet altijd op hetzelfde moment over praten. Daar moet je dan eerlijk en duidelijk over communiceren. Rouwen is een heel individueel proces en communicatie maakt of breekt dan je relatie. Wij hebben enorm veel raakvlakken als koppel en zijn heel compatibel maar zelfs dan ga je nog anders om met verlies." Tom "Het is een kwestie van elkaar voldoende ruimte te geven. Je verandert immers als persoon: je bent een persoon voor en een persoon na de bevalling. Als de één een goede dag heeft en de andere het moeilijk heeft, is het een kwestie van begrip tonen en dat is niet altijd makkelijk. En dat vergeten mensen soms. Het is nu bijna twee jaar geleden, maar het blijft voor ons nog altijd heel moeilijk om met het verlies van Willow te leven. Je bent daar elke dag nog mee bezig. En als dat niet die eerste paar uren van de dag is, dan komt het wel later op de dag wanneer je bijvoorbeeld een bepaald liedje hoort of als je iemand hoort praten over kinderen. Op het werk zijn er bijvoorbeeld collega's die kinderen krijgen en soms is dat moeilijk. Ons tweede kindje Len is nu 10 maanden. Als je dan een baby'tje in een buggy ziet en daar loopt een flink meisje van twee jaar naast, dan denk je meteen: 'Zou Willow dat ook gedaan hebben?'. En dat is voor anderen niet duidelijk, want 'je hebt toch een nieuw kind?'." Ellen "De kinderen die je na zo'n verlies krijgt, vervangen je eerste kind niet. Allesbehalve. Dat zijn andere, eigen, individuele kinderen. Die geven je iets om voor te leven en om door te gaan, maar die vreugde staat volledig naast het verdriet voor een ander kind. Ik heb niet het gevoel dat het verdriet om Willow daardoor minder groot is, maar misschien wel draaglijker."

Laatst bijgewerkt: juli 2022

Delen Whatsapp Tweet Mail