Wensmama's en sterrenmama's herstellen op de materniteit:

dossier Onze collega Annemie, mama van drie, kreeg een kamer op de materniteit toen haar baarmoeder op aanraden van de gynaecoloog operatief werd verwijderd. Dat deed ons beseffen dat niet iedereen die daar verblijft een klein baby'tje in de armen heeft. Ook wensmama's, sterrenmama's en vrouwen met een kindje op neonatologie, krijgen bij veel ziekenhuizen een bed op de materniteit, als ze herstellen van een operatie of na een verlies. Grotendeels uit praktische redenen, want daar zijn nu eenmaal de juiste hulpverleners aanwezig, maar ook omdat het personeel het moet doen met de middelen die er zijn. Al komt dat bij veel vrouwen wel hard aan, zo bleek uit de vele getuigenissen die we binnenkregen.

Getuigenissen

Eva: Ik verloor m'n zoontje op 5 maand zwangerschap, na een bevalling. Even daarna hoorde ik een andere vrouw roepen tijdens háar bevalling en nadien het gehuil van haar kindje... Daar lig je dan, in de kamer aan de overkant.

Valerie: Ik werd op materniteit opgenomen toen ik een auto-ongeluk kreeg op 35 weken zwangerschap. Gelukkig was alles oké, maar ik heb toch verschillende keren gedacht: wat als het slecht nieuws was geweest? Dan lag ik hier mooi tussen de verse baby'tjes. Ik snap het enerzijds wel, maar in geval van slecht nieuws zou een andere oplossing wel welkom zijn.

Sofie: Wij zijn ons zoontje verloren op 22 weken. Ik lag gelukkig op het einde van de gang, dus had niet echt 'last' van huilende baby's. Wat ik wel erg vond, waren de vrolijke familieleden op de gang die bij newborns op bezoek kwamen, of de poetsvrouw die per ongeluk proficiat zei toen ze binnenkwam. Ik vind dat er een aparte kamer zou moeten zijn voor mensen die hetzelfde meemaken, maar niet op een andere afdeling, want ik heb wel heel veel steun gehad aan de vroedvrouwen op de materniteit.

Lies: Ik maakte het ook mee... Ze verwittigden me wel op voorhand en vroegen of ik het erg vond om op de materniteit te liggen, maar vertelden er onmiddellijk bij dat er geen andere kamers meer vrij waren. Het babybedje stond ook op de kamer. Dat voelde zeker niet fijn. Elien: Ik had een spoedkeizersnede op 32 weken 5 dagen. Mijn dochter lag op neonatologie. Ik voelde me na die keizersnede mentaal en fysiek zo op, dat het herstel heel moeizaam ging. Ik hoorde dus ‘s nachts baby’s huilen, maar lag zelf alleen.

Evi: Voor een deel van mijn hormoonbehandeling moest ik ook steeds op de materniteit zijn. Daar zit je dan te wachten op de gang: je hoort baby's wenen, een mama rijdt voorbij in haar ziekenhuisbed met een wolk van een baby. Dat steekt, want bij jou lukt het niet. Na heel lang proberen, was ik zelf ook zwanger. Toen ik op 39 weken in de gang wachtte om aan de monitor te gaan, zat naast mij een vrouw te wachten op háar hormoonbehandeling. Ik voelde haar pijn. Heel jammer dat voor zulke zaken geen andere plek is dan de materniteit.

Lieselot: Na een curretage lag ik op de ontwaakzaal tussen de net bevallen moeders. Je hoort baby'tjes wenen en denkt alleen maar: 'Mijn baby hebben ze net weggehaald'. Zwanger worden was voor ons al een heel traject geweest. Dan zijn zo een dingen extra pijnlijk.

Ella: Ik ben nog geen mama, maar exact een jaar geleden heb ik wel een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Waanzinnig van afgezien, en toen heb ik de nacht vóór de operatie doorgebracht op de materniteit. Daarna werd ik wel op de afdeling heelkunde geplaatst. “Foutje”, klonk het. Tot op de dag van vandaag probeer ik het een plaatsje te geven.

Evelien: Ik herstelde ook op de materniteit. In 1 woord: vreselijk. Ik wou er zo snel mogelijk weg, wat ik dan ook gedaan heb. Mijn fantastische vroedvrouw heeft me thuis verder opgevolgd en begeleid. Vreemd dat anno 2020 zoiets nog steeds niet aangepakt is.

Alexandra: Ik lag in het ziekenhuis met hyperemesis gravidarium toen ik 8 weken zwanger was. Zwaar ziek, uitgedroogd en uitgeput lag ik te denken: “Hopelijk mag ik mijn baby binnen enkele maanden ook horen huilen”. Mijn dochter is nu een flinke meid van 6 maanden, maar toen was het kantje-boordje, en had ik toch een bang hart.

Marjolein: Ik ben met 17 weken opgenomen met enorm veel bloedverlies. Ik kon mijn kindje elk moment verliezen en hoorde rond mij het ene na het andere baby'tje geboren worden. Enkele dagen later brak mijn water en waren we ons zoontje effectief kwijt, ook toen, in de uren van afscheid nemen, hoorden we verschillende kindjes geboren worden. Geloof me, dat gaat door merg en been.

Magalie: Ik ben op 18 weken bevallen van ons eerste dochtertje, op het verloskwartier, na een bevalling van 16 uur. Ik heb toen ook overnacht op de materniteit, waar ik 's nachts wakker werd door wenende baby's, en waar ik 's ochtends met lege handen moest vertrekken tussen de kirrende geluidjes, Maxi-Cosi's, geboortekaartjes, lachende familieleden... Kortom, de hel.

Anneleen: Ik kwam twee keer op de materniteit terecht om te herstellen. Wij kwamen niet uit onze kamer, dus ik vond de confrontatie niet zo hard. Het zwaarste was door dezelfde gang naar huis moeten wandelen, maar dan met lege handen in plaats van met een Maxi-Cosi met baby.

Catherine: Wij proberen al bijna 4 jaar zwanger te worden, en ik belandde in die tijd al twee keer na een operatie voor endometriose op de materniteit. Heel dubbel, vond ik. Iedereen was zo lief, maar door de gang lopen en alle kaartjes aan de deuren zien hangen... De familieleden die opgetogen waren, de ballonnen, het gehuil van de baby'tjes... Dat kwam heel hard binnen. Mijn man kreeg felicitaties in de gang, want als hij daar liep, was het toch zeker voor omdat hij net papa was geworden?!

Helena: Mijn dochtertje werd 7 weken te vroeg geboren. Ik was pas bevallen, dus wel logisch dat ik op de materniteit lag, maar het voelde toch maar pijnlijk. Mijn dochtertje lag in een couveuse 2 gangen verder, en ik zat al kolvend alleen op mijn kamer, met zicht op een babybadje en verzorgingstafel. In de gang telkens kersverse moeders met hun baby in de armen.