dossier
Als zwangere vrouw word je tegenwoordig nauwkeurig opgevolgd en begeleid. Het is heel geruststellend om te weten dat je in goede handen bent, zeker als het je eerste kindje is. Maar kan dat vertrouwen ons ook verblinden? Een getuigenis.
"'Uit mijn jarenlange ervaring weet ik dat de kans groot is dat de bevalling een traumatische ervaring wordt, zowel voor jou als voor het kindje, dus stel ik voor dat we een keizersnede inplannen.' En dat was dat.
Ik moet toegeven dat ik ergens diep vanbinnen wel opgelucht was toen de gynaecoloog die woorden uitsprak, omdat ik net als veel andere zwangere vrouwen wel wat schrik had voor de bevalling. Een keizersnede is toch net iets makkelijker, dacht ik. Wist ik veel.
Toen de vroedvrouw/lactatiekundige die me na de bevalling zou begeleiden, kort voor de bevalling langskwam voor een kennismakingsgesprek, vertelde ik haar wat de gynaecoloog zei. Ze keek bedenkelijk: 'Wáarom zou het precies een traumatische ervaring worden?' Ik realiseerde me dat ik het antwoord niet wist. Een te smal bekken? Daar heeft hij nooit iets van gezegd. Ik was een jaar ervoor geopereerd van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, had dat er nog wat mee te maken? Van een stuitligging of sterrenkijker was alleszins geen sprake. De baby zat wel nog heel hoog. 'Er is nog tijd genoeg voor de indaling', zei ze wat geagiteerd. Zij was dus overtuigd dat een natuurlijke bevalling nog perfect kon.
Anyway, een aantal dagen later beviel ik op het operatiekwartier van een gezonde jongen. Het herstel had ik zwaar onderschat, maar ik was vooral blij dat alles goed verlopen was.
Kan je natuurlijk bevallen na een keizersnede?
Toen we opnieuw zwanger werden, polste ik al snel of een natuurlijke bevalling na een keizersnede nog wel kon. 'Dat kunnen we pas op het einde van de zwangerschap beslissen', klonk het. 'Als er op 37 weken geen indaling is, kunnen we best een keizersnede doen, want het alsmaar groter wordende kindje zet alsmaar meer druk op het litteken van je vorige keizersnede. Als we te lang wachten kan dat binnenin gaan scheuren.'
Opnieuw geen indaling, dus opnieuw een keizersnede. Een flinke dochter deze keer, en ons gezinnetje was compleet.
Intussen zijn ze 4 en 2, en ben ik zelf uitgegroeid tot een behoorlijk zelfzekere mama die altijd kan terugvallen op een oerdegelijk moederinstinct. Een groot contrast met de onzekere ik van toen. Hoewel ik me altijd in goede handen heb gevoeld, vraag ik me toch af waarom ik me op dat moment zomaar neerlegde bij de beslissing van de gynaecoloog. Waarom stelde ik mezelf geen vragen? Waarom stelde ik hém geen vragen? Waarom haalde ik geen tweede opinie?
Waarom stelde ik geen vragen?
Het kan heel goed zijn dat hij juist geoordeeld heeft, dat ik van een spoedkeizersnede gespaard ben gebleven, en dat dit echt de beste start was voor mijn kindjes. Maar ik zal het nooit weten. En hoewel ik de keizersnedes best zware operaties vond, het herstel vaak onderschat wordt, en ik oprecht geloof dat een keizersnede iemand niet minder mama maakt, vind ik het toch jammer dat het zo gelopen is. Ik zal nooit weten hoe een wee voelt. Ik zal nooit weten hoe het voelt om na een uitputtingsslag eindelijk mijn baby op mijn borst te krijgen. Ik zal nooit écht kunnen meepraten als het over bevallen gaat.
Ik hoop oprecht dat jonge mama-to-be’s vandaag wél vragen stellen. Véel vragen. En vooral ook dóorvragen. Neem alle tips, raad en info die je als zwangere vrouw ontvangt mee, maar verlies jezelf niet onderweg. De mening van de gynaecoloog is uiteraard belangrijk, maar de jouwe ook.”
Lees ook:
In beeld: bevallen via keizersnede
Zwanger, maar baas over je eigen lijf
Pijnbestrijding tijdens de bevalling
COLUMN: Ode aan de vroedvrouw
COLUMN: Over de essentie van het moederschap
 |
 |
