'Wait and see’ methode is effectief bij boezemfibrilleren

48 uur afwachten bij recent geconstateerd boezemfibrilleren is net zo effectief als het acuut toepassen van cardioversie met een elektroshock of infuusmedicatie. Het hartritme herstelt in bijna 70 procent van de gevallen namelijk spontaan. Dat blijkt uit onderzoek van het universitair ziekenhuis Maastricht UMC+. De studie verscheen in The New England Journal of Medicine. 

Boezemfibrilleren is een hartritmestoornis die zich kenmerkt door het onregelmatig samentrekken van het hart. Dit komt door een verstoring van de elektrische prikkelgeleiding en kan uiteindelijk leiden tot beroerte en hartfalen. Indien de ritmestoornis wordt opgemerkt binnen 48 uur komen patiënten in aanmerking voor acute cardioversie op een Spoedeisende Hulp. Dit heeft als doel om het hart weer terug in het normale ritme te krijgen en wordt uitgevoerd met behulp van een infuus met medicatie of het toepassen van een elektroshock onder narcose.

Voor het onderzoek werden 437 patiënten met boezemfibrilleren verdeeld in twee behandelgroepen. Alle patiënten hadden zich binnen 36 uur na het ontstaan van hun ritmestoornis op de diens spoedgevallen gemeld. Bij de helft werd acute cardioversie toegepast, bij de andere helft de experimentele wait and see-methode. Bij laatstgenoemde groep herstelde het hartritme spontaan bij 69 procent van de patiënten. Bij slechts 28 procent was binnen 48 uur na ontstaan van de klachten alsnog een ‘uitgestelde’ cardioversie nodig. In de acute groep werd daarentegen direct na binnenkomst op spoedgevallen een cardioversie verricht bij vrijwel iedereen. Bij 16 procent van de patiënten was het ritme echter al op eigen kracht hersteld, nog voordat de behandelaars de cardioversie konden uitvoeren. Bij elkaar genomen levert dat een vergelijkbare succesgraad op tussen beide behandelgroepen van rond de 95 procent.

De wait and see-methode heeft echter een aantal voordelen voor patiënten ten opzichte van de gebruikelijke werkwijze.  De cardioversie kan in veel gevallen namelijk achterwege blijven en dus zijn er minder complicaties te verwachten. Bovendien kunnen patiënten na een korte observatie weer naar huis. Dit in tegenstelling tot een acute cardioversie, die immers tijd kost om goed voor te bereiden. Bovendien ervaart de patiënt dat zijn hart op eigen kracht kan herstellen, hetgeen meer vertrouwen kan geven. Tenslotte kunnen cardiologen door eerst af te wachten een betere inschatting maken van de aard van het boezemfibrilleren, een betere diagnose stellen en zodoende ook gerichter behandelen. De nieuwe inzichten van de Maastrichtse cardiologen leiden dan ook mogelijk tot aanpassing van de huidige richtlijnen.