Gerelateerde artikels
Getuigenis: Hoe verloopt een slaaponderzoek naar slaapapneu?
dossier
Onze redactrice weet als geen ander hoe belangrijk slaap is voor haar gezondheid. Net daarom maakte zich flink zorgen om haar slaappatroon. Meermaals per week schiet zij ’s nachts wakker met het gevoel zonder adem te zitten. Ze slaapt erg onrustig en staat vaak op met hoofdpijn. Omdat deze symptomen doen denken aan slaapapneu, besloot ze zich op aanraden van haar huisarts naar de slaapkliniek te begeven voor een slaaptest. Hoe dat in zijn werk ging, vertelt ze hier.
Lees ook: Wat is slaapapneu en hoe kan je het voorkomen en behandelen?
“De dag van het onderzoek werd ik al om 17u in het ziekenhuis verwacht. In de slaapkliniek stond een vriendelijke verpleger me op te wachten, die me naar mijn eenpersoonskamer (blijkbaar standaard bij een slaaponderzoek, gelukkig maar) bracht. Nog geen half uur later werden mijn boterhammetjes al opgediend. Normaal gezien eet ik niet rond dit tijdstip en ik sloeg mezelf al voor het hoofd omwille van mijn late lunch. Eten voor de honger die gaat komen, dan maar. Rond 18u kwam een arts-in-opleiding een ECG afnemen, een kort filmpje van mijn hart. De verpleger kwam ook nog even langs om te vertellen dat hij rond half 8 alle metingsapparatuur zou komen aanbrengen op mijn lichaam. Tegen dan moest ik mijn nachtkledij aan hebben, want nadien was omkleden geen optie meer. Tot die tijd zat er dus weinig anders op dan Netflix kijken op mijn Ipad. Hoe zwaar, dit ziekenhuisleven…
Lees ook: 7 tips om snel in slaap te vallen
Klopje op de deur en zoals beloofd: rond half 8 werd ik ‘bedraad’. De verpleger plaatste electroden op mijn hoofd, tussen mijn haren en naast mijn ogen, die vast bleven zitten door een soort pasta. Deze electroden zouden mijn hersenactiviteit en de fases van mijn slaap meten. Ook op mijn kin en benen werden ze geplaatst, om de spierspanning te meten. Rond mijn borst en buik werden ook banden gespannen die mijn ademhalingsbeweging gingen volgen. Al die kabeltjes zaten vast aan een centraal bakje rond mijn buik. Zo kon ik dus wel nog door de kamer wandelen, maar veel meer dan dat zat er niet meer in.
Nu was het gewoon wachten. Zodra ik wilde gaan slapen, moest ik bellen. Dat mocht niet later dan middernacht zijn, want men wil je toch minstens acht uur lang kunnen opvolgen. Ik keek een slechte film op tv en wachtte af totdat ik me een beetje moe voelde. Om 22u30 belde ik de verpleegster, want er stond nog een ‘bedrading – deel 2’ op mij te wachten.
Vlak voor het slapengaan kreeg ik nog een zuurstofbrilletje in mijn neus, om mijn ademhaling te registreren. Aan mijn vinger werd een electrode vastgemaakt en in mijn hals kreeg ik een microfoon die mijn (eventueel) gesnurk zou registreren. Er werd trouwens niet alleen geluidsmateriaal verzameld, maar ook beeldmateriaal. Boven mijn bed hing een camera om de bewegingen in mijn slaap op te nemen.
‘Slaapwel’, zei de verpleegster, en dat klonk eerlijk gezegd een beetje cynisch.
Sommige mensen slapen blijkbaar als een roos in zo’n slaapkliniek. Ik niet. Ik dommelde net in toen de verpleegster een kabeltje moest komen vervangen. Nadien viel ik (denk ik) redelijk vlot in slaap, maar werd ook snel weer wakker. De nacht werd een aaneenschakeling van korte dutjes.
Lees ook: 11 symptomen van (chronisch) slaaptekort
Om half 7 stond de verpleegster aan mijn bed om alle kabeltjes te verwijderen. Daar zei ik geen neen tegen. Alleen die op mijn hoofd bleven zitten, want die krijg je blijkbaar het gemakkelijkst los met water en shampoo. Dus kroop ik op een hondsvroeg uur de douche in en goot een halve fles shampoo over mijn hoofd om die vervelende pasta uit mijn haren te krijgen.
Tijdens mijn ontbijt vulde ik een vragenlijst in. Ik gaf eerlijk toe dat ik een vreselijke nacht achter de rug had, al zal dat op basis van het verzamelde materiaal geen verrassing zijn voor de mensen die zich over mijn case gaan buigen.
Ik heb geen idee hoe zij op basis hiervan een eventuele diagnose kunnen stellen. Wakker schieten is immers moeilijk als je niet diep slaapt… Ik zal het binnenkort te weten komen, als ik op consultatie moet voor de nabespreking."
Lees ook: Waarom hebben zoveel midlifers, en vooral vrouwen, last van slaapproblemen?
TIPS
- Heb je een hospitalisatieverzekering? Breng je verzekeraar dan tijdig op de hoogte, gezien het hier om een opname gaat.
- Denk niet: ik sla die ochtendouche wel over of je kan naar huis met stukken pasta in je haar. Neem dus zeker shampoo en een goede kam of borstel mee.
- Ik kijk normaal gezien geen televisie tussen 17u30 en 19u30 maar kan je nu zeggen: de programmatie rond dat uur valt dik tegen. Neem dus zeker eigen bezigheidsmateriaal mee. De avond duurt lang als je niet moet koken of als er geen kinderen aan je hoofd zeuren.
- De kabels die op je lichaam gekleefd worden, gaan onder je nachtkleding door en zo weer naar buiten, dus kies voor iets los en comfortabel.
- Indien je make-up draagt, vergeet niet om die te verwijderen voordat ze de kabeltjes op je gezicht komen kleven. Nadien is er geen beginnen meer aan.
De nabespreking
"Meer dan twee maanden later mocht ik op consultatie gaan voor de bespreking van mijn resultaten. Die wezen inderdaad uit dat mijn slaappatroon erg verstoord was, maar men had wel voldoende gegevens om slaapapneu uit te kunnen sluiten. Ik werd doorverwezen naar een slaappraktijk voor slaaptherapie. Wat dat juist inhoudt en of ik die stap ga zetten, moet ik nog verder uitzoeken."
Lees ook: Wat gebeurt er met je hersenen als je te weinig slaapt?
auteur:
Annemie Vandeweerdt,
gezondheidsjournalist
