nieuws
Ozon is een gas dat in lage concentraties in de natuur voorkomt. Ozon is opgebouwd uit zuurstofatomen: één ozonmolecule bestaat uit drie zuurstofatomen. De chemische voorstelling is eenvoudig: O3. Een ozonpiek treedt op als de metingen aantonen dat we een bepaalde drempelwaarde overschrijden, zoals de EU-drempelwaarde voor het inlichten van de bevolking, die is vastgelegd op 180 microgram ozon per kubieke meter lucht.
Ozon ontstaat onder invloed van zonlicht uit vervuilende gassen in de lucht. Deze vervuilende stoffen zijn voornamelijk afkomstig van uitlaatgassen van auto's, verwarmingsinstallaties en industrie.
De ozonvervuiling is het hoogst op windstille dagen met intense zonneschijn. Het ontstaat door de inwerking van het zonlicht op diverse stoffen die in de lucht aanwezig zijn, vooral stikstofoxiden en vluchtige koolwaterstoffen afkomstig van uitlaatgassen van auto's, de chemische industrie, elektriciteitscentrales, enz. Men spreekt dan ook van fotochemische smog omdat het gaat om een chemische reactie onder invloed van zonlicht. Hoe hoger de luchttemperatuur en de intensiteit van de zonnestraling is, hoe intenser die chemische reactie verloopt. Verder dient er stabiel weer met weinig wind te zijn waardoor de luchtverontreiniging blijft hangen.
In die omstandigheden neemt de ozonconcentratie in de loop van de dag geleidelijk toe om een piek te bereiken tussen de middag en 20 uur. Tijdens de nacht daalt de hoeveelheid ozon om de volgende dag opnieuw naar een piek te groeien. Op dat moment spreken we van ozonpieken. Deze cyclus herhaalt zich tot het begint te waaien of er bewolking opkomt en de temperaturen zakken.
De hoogste ozonpieken worden vaak op het platteland gemeten en niet in de binnenstad.
Hoge ozonconcentraties veroorzaken oog-, neus- en keelirritaties, een verlaging van de longcapaciteit, ontstekingen en een overgevoeligheid van de luchtwegen. Het optreden van symptomen hangt af van de dosis. Bij een voldoende hoge blootstelling zal er een prikkeling zijn van de ogen en de bovenste luchtwegen, en kan er een beklemmend gevoel optreden op de borst, met het gevoel moeilijker te kunnen inademen.
Bij blootstelling aan hoge ozonconcentraties stellen we een gemiddelde afname van de longfunctie vast met tien procent. Het is vooral de maximale hoeveelheid die men kan in- of uitademen. Dit is niet zo erg voor gezonde mensen, maar personen met hart- en longziekten, die al een beperkte longfunctie hebben, kunnen daar wel onder lijden. Gevoelige personen zullen meer last ondervinden. Ook voor topsporters is die tien procent er te veel aan, zij hebben hun volledige longcapaciteit nodig.
Sommige bevolkingsgroepen zijn gevoeliger voor het ozonfenomeen. Het betreft jonge kinderen, ouderen en mensen die lijden aan chronische hart- en ademhalingsstoornissen (astma, coronaire stoornissen, hartinsufficiëntie, ...). Voor deze groepen wordt ten zeerste afgeraden activiteiten uit te oefenen die een intense lichamelijke inspanning vereisen. Zoveel mogelijk binnen blijven is voor hen de beste aanbeveling. De ozonconcentraties zijn binnen immers de helft lager dan in de buitenlucht.
 |
 |
