Mijn verhaal: Leven met een stoma

mijn-verhaal

In deze getuigenis beschrijft Gerda hoe ze, volop genietend van het leven, plotseling te maken kreeg met afschuwelijke woorden als darmkanker, chemotherapie, radiotherapie, en vooral met het mysterieuze woord stoma.

“Ik ben niet die persoon die onderzoekend in de pot staart, na een toilet bezoek. Wat jammer is. Ik ben ook de persoon niet die vermagert als er iets heel erg fout zit. Wat nog meer jammer is. Ik heb overgewicht, maar ga wel vaak fietsen en zwemmen, ben nooit ziek, en ben doorgaans vrij optimistisch ingesteld. Ik had nooit pijn, nooit enige ongemakken en was altijd aan de telefoon met andere zieke mensen. Mijn man is huisarts, dus ik had echt de tijd niet om met mezelf bezig te zijn. En om eerlijk te zijn, er was niks om mee bezig te zijn.

En plots waren ze daar. De akelige symptomen. Beetje bloed, schilferachtige stoelgang... Ik dacht meteen: aambeien? Iets raars gegeten? Enkele weken gingen voorbij voor ik het aan mijn man vertelde. Duidelijk geen goed idee, want we moesten toen in allerijl naar het ziekenhuis voor onderzoek. De resultaten waren niet goed: kanker, chemo, bestraling en … een stoma. Hoelang dat onding daar al zat weet ik niet, maar het zat er, stil en gemeen. Het deed geen pijn en wij hadden geen flauw vermoeden. Niets wees in de richting van kanker, laat staan darmkanker. Vooral het klachtenvrije stoelgangpatroon (alleen de laatste maand waren er klachten) en het klachtenvrije pijnpatroon verrasten de specialist. De shock was vreselijk. Ik was razend kwaad. Ik had drie meisjes en een hardwerkende man. Moest ik iedereen nu in de steek laten en dan nog doodgaan? Ik heb drie dagen geweend en dan mijn vervuilde zakdoeken weggesmeten. Gedaan. We beginnen eraan.

Shitbag

Wat is een stoma eigenlijk precies, dacht ik. "Een shitbag" verduidelijkten de meisjes. We hebben ons daarmee ziek gelachen (dat deed deugd!) en daarna eerst bestraling, dan een operatie en chemo. In die volgorde. Klein detail: in mijn kleine dorpje aan de zee deed het nieuws al goed de ronde. Dus toen ik tussen de behandelingen door boodschappen deed, werd ik op iedere hoek van de straat aangesproken. En eigenlijk is het zo dat ik op het idee kwam om een boek te schrijven. Ik dacht, iedereen weet het toch, ik zal maar eens de juiste toedracht opschrijven.
Enige tijd later was 'Stoma, een gat in mijn buik' klaar, en zo is mijn ‘missie’ gestart! Het stoma-taboe doorbreken.

Terug thuis

Eens thuis heb ik één dag gerust. En dat was het. Direct om boodschappen, met lekkend stoma. Vreselijk, maar ik heb geen moment zelfmedelijden gehad. Zoals gezegd maak ik van de nood een deugd. Aan iedereen die het horen wil, zeg ik: het leven met een stoma kan volledig normaal verlopen. We wisselen op zo'n gespreksavond allerlei tips uit en wees er maar zeker van: er wordt heel veel gelachen. Ik neem zelfs mijn spoelset mee om te tonen ‘hoe je je moet spoelen’ … Naar het toilet gaan met een stoma dus. Niet echt aangenaam, op de pot zitten bij andere mensen, maar ja, alles voor een goed doel."

Meer info over het boekje? Klik hier