Getuigenis: Rudy (49) heeft osteoporose (botontkalking)

123m-rugpijn-16-1-21.jpg

mijn-verhaal

Rudy kreeg op 49-jarige leeftijd de diagnose van osteoporose. Met zijn getuigenis wil hij aandacht creëren voor de botaandoening die ook mannen kan treffen.

Lees ook: Osteoporose (botontkalking): symptomen, oorzaken en behandeling

Wanneer werd de diagnose van osteoporose gesteld bij jou?

Op 49-jarige leeftijd werd de diagnose gesteld, doordat ik drie verschillende breuken had in mijn ruggenwervel. Ik had bovendien altijd pijn. Ik ging dus naar de fysisch geneesheer en hij stuurde mij door naar het UZ Leuven om een botmeting te laten uitvoeren. Ik vond dat vreemd bij een man van 49. Ik kreeg toen te horen dat ik de botten had van een vrouw van 85. Men kende mij op mijn 49e al een score toe van -4,3. Dat is een schaal die ze koppelen aan je botdensiteit. Vanaf -2,5 zit je in de hoogste categorie voor osteoporose.

Toen werd onmiddellijk een behandeling met medicatie opgestart die ik één keer per jaar via een infuus kreeg toegediend. Na tien jaar werkte dat echter nog nauwelijks, waardoor ik andere medicatie kreeg die ik om de zes maanden laat inspuiten.

Mijn dokter was een van de weinige dokters die inzag dat er meer aan de hand kon zijn. De meeste dokters denken niet aan osteoporose, zeker niet bij een man van 49. Ik had dat zelf ook nooit gedacht, hoewel ik de aandoening wel ken.

Lees ook: Ook mannen kunnen osteoporose krijgen

Was je opgelucht toen je de diagnose kreeg, of veeleer verbouwereerd?

Ik ben niet snel verbouwereerd, want ik heb al heel veel meegemaakt. Maar ik schrok wel van de ernstgraad van de aandoening. Maar een diagnose is een diagnose. Ik probeer daar positief tegenover te staan. En ik wil geholpen worden, waar mogelijk. Dankzij mijn medicatie is mijn score naar -3,5 gezakt. Die toestand is nu al jaren stabiel. Mijn botten worden voorlopig dus niet slechter, waar ik heel blij om ben.

In welke mate beperkt osteoporose je in je dagelijks functioneren?

Mijn poetsvrouw heeft twee weken geleden haar ontslag ingediend, dus deze week poets ik zelf. Ik doe dat in stukken en brokken, terwijl ik overal pijn ervaar. Van osteoporose op zich voel je niets. Dat is een stille ziekte eigenlijk. Erger wordt het wanneer je een breuk hebt. Die breuken helen soms niet 100 procent. Van iedere operatie of iedere breuk draag je altijd wel iets mee in je verdere leven. Ik ben dus beperkt in mijn normale dagelijkse routines zoals in het huishouden, stofzuigen, dweilen,...  Ik moet alles gedoseerd doen, en dat is niet makkelijk, want ik ben nogal een hevige (lacht). Ik heb gisteren iets meer gedaan dan dat ik gewoon ben, dus heb ik vannacht goed afgezien door pijn aan mijn rug.

Heeft men bij jou een oorzaak vastgesteld voor je osteoporose?

Nee, ze hebben gekeken binnen mijn familie, maar er is geen genetische factor in het spel. Toen ik de diagnose kreeg, werd ik naar de endocrinoloog doorverwezen. Daar bleek dat de maximumwaarde van het parathormoon in mijn bloed ver overschreden werd. Dat is een hormoon dat in de bijschildklier wordt aangemaakt, en dat de kalkhuishouding in je bloed regelt. Heb je te veel, dan betekent dat dat er kalk uit je botten wordt gehaald voor je bloed. Heb je te weinig van dat hormoon, dan wordt kalk uit je bloed terug naar je botten gevoerd. Dat parathormoon speelt dus een rol. Om die reden ben ik al twee keer onderzocht, maar men vindt de bijschildklieren niet. Die zijn heel klein en bevinden zich in de hals. Het is mogelijk dat er één geactiveerd wordt door eender wat, een gezwel bijvoorbeeld. Dat zou betekenen dat er kalk uit mijn botten getrokken wordt.

Bovendien heb je vitamine D nodig, enerzijds om de medicatie op te nemen, en anderzijds om kalk aan te maken in je bloed. Maar mijn vitamine D-gehalte is altijd te laag. Vitamine D wordt namelijk opgenomen via de dikke darm, maar ik lijd ook aan darmproblemen: ik heb ernstige diverticulitis. Eén keer per maand neem ik dus een vitamine D-supplement.

Heel belangrijk is wel dat je je, vanaf het moment dat er sprake is van osteoporose, laat verzorgen. Op die manier verzwakken je botten niet verder. Een raad die ik dan ook meegeef aan mannen: als je breuken hebt, zeker in de zones van de heup of de ruggenwervel, laat je checken op osteoporose als je 50 jaar bent of ouder. Dokters denken in eerste instantie niet aan die piste. Bij vrouwen zullen ze sneller overgaan tot een botmeting.

Hebben de beperkingen door je aandoening ook gevolgen voor je mentale welzijn?

3,5 jaar geleden heb ik het mentaal heel lastig gehad. Ik heb altijd en overal pijn. En op dat moment had ik het gevoel dat ze mij nergens meer konden helpen. Toen heb ik wel professionele hulp ingeschakeld, waardoor ik er mentaal weer bovenop ben gekomen. Ik voel me nu heel goed. Ik durf te praten over mijn aandoening en dat deed ik vroeger niet. Ik dacht dat de mensen mij dan een zaag zouden vinden en me links zouden laten liggen. Door wel te praten, is mijn mentale weerbaarheid verbeterd, zelfs zonder medicatie.

Meer info: www.reumanet.be

auteur: Sara Claessens, gezondheidsjournalist
Laatst bijgewerkt: oktober 2021

Artikels over gezondheid in je mailbox? Schrijf je in op onze nieuwsbrief en ontvang een gratis e-book met gezonde ontbijtrecepten.

eenvoudig terug uit te schrijven
Wij verwerken jouw persoonsgegevens conform het Privacy-beleid van Roularta Media Group NV.
volgopfacebook

volgopinstagram