Getuigenis: hysterectomie na baarmoederverzakking
mijn-verhaal
Zoals je elders op gezondheid.be kan lezen is een hysterectomie een operatie waarbij de baarmoeder (al dan niet samen met de baarmoedermond of –hals) verwijderd wordt. Vrij vaak worden ook de eileiders en de eierstokken weggehaald. Door de baarmoeder te verwijderen kan men verschillende gynaecologische problemen oplossen.
Annemie (45) had zo'n probleem. Haar baarmoeder was verzakt en de gynaecoloog stuurde aan op een hysterectomie. Haar verhaal lees je hier.
Lees ook: Hysterectomie: verwijderen baarmoeder
"Vijf jaar geleden kwam ik er tijdens onze vakantie in Zuid-Frankrijk achter dat er ‘daar beneden’ iets mis was met mij. Lichtelijk in paniek dacht ik onmiddellijk aan een gezwel. Maar hoe kon dat daar zo snel ontstaan?
Gezien ik zo’n 1000 kilometer verwijderd was van huisarts en gynaecoloog besloot ik beroep te doen op dokter Google. Mijn symptomen vonden snel een match: dit moest een baarmoederverzakking zijn. Een paar weken later bevestigde de gynaecoloog dat vermoeden: mijn bekkenbodemspieren waren de strijd aan het verliezen.
De term ‘bekkenbodem’ deed me terugdenken aan het veelvuldig advies van artsen en kinesisten om de spieren in dat gebied goed te trainen na elke bevalling. Raad die ik zo’n beetje was vergeten in de periode dat het ertoe deed. Het resultaat: ik mocht nu ‘
vaginale prolaps’ aan mijn lijstje van aandoeningen toevoegen, wat zoveel betekent als een baarmoeder die zich heeft overgegeven aan de wetten van de zwaartekracht.
Dat had ik trouwens niet enkel te danken aan het te laks omspringen met de voorgeschreven bekkenbodemspieroefeningen. Erfelijke aanleg heeft er ook iets mee te maken, alsook ouderdom en overgewicht. Last but not least gaat mijn dank uit naar de drie bonkers van kinderen die ik op de wereld heb gezet. Eén van hen werd letterlijk met de pomp uit mijn lijf gezogen, de twee anderen werden ingeleid, waarbij de vroedvrouw zo goed als op mijn buik moest gaan liggen om het kind eruit te helpen persen. Moest ik die bekkenbodemspieren zijn, ik zou voor minder de handdoek in de ring gooien. Ze hebben de strijd opgegeven en mijn baarmoeder ziet haar kans nu schoon om zich een weg naar buiten te wringen.
Ondanks het feit dat we dat natuurlijk willen vermijden, heb ik weinig klachten van die verzakking: geen urineverlies, geen rug- of buikpijn, enkel het gevoel dat er een “bal” tussen mijn benen zit. Dat klinkt misschien raar, maar blijkbaar is dat de manier waarop de meeste vrouwen het beschrijven. En het klopt, het is zelfs meer dan een gevoel. Wat ik die keer op vakantie voelde, is er nu altijd: een uitstulping in mijn vagina. Dat is blijkbaar een stukje van de baarmoederhals. Ik moet daar geen tekening bij maken: gezond is dat niet. Hoe verder die baarmoeder(hals) zakt, hoe groter de kans op infecties.
De gynaecoloog raadde me in eerste instantie aan om enkele sessies perinatale kinesitherapie te volgen. Strakker zou de boel er niet van worden, maar zo kon ik een verdere verzakking misschien wel voorkomen of uitstellen. Toen dat weinig resultaat opleverde, vroeg hij me om the next step te overwegen: het verwijderen van mijn baarmoeder. Vroeg of laat zou dat moeten gebeuren. Hoe jonger je bent, hoe beter je herstelt van zo’n operatie. Natuurlijk moest ik niet onmiddellijk beslissen, maar dat deed ik toch vrij snel. Ook al had ik geen ernstige klachten, ik merkte wel dat het onaangename gevoel steeds erger werd. Ik wilde de operatie niet meer te lang uitstellen.
Toen die gepland was en dichterbij kwam, begon ik me echter zorgen te maken. Was dit wel echt nodig? Zou ik niet beter wat wachten? En vooral: had ik maar niet zoveel gegoogeld naar de ervaringen van vrouwen die een soortgelijke operatie ondergingen.
Uiteindelijk vond ik iemand in mijn kennissenkring die een minder sensationeel verhaal kon ophangen over haar operatie en mij realistische verwachtingen hielp scheppen. Ook maakte ik een nieuwe afspraak met de gynaecoloog en vuurde mijn lijstje vragen op hem af. Die dag hakte ik de knoop door.
Het voelde goed. Ik had me voldoende geïnformeerd en was me bewust van alle gevolgen die de operatie zou hebben. Ik had ook de tijd genomen om na te denken over de emotioneel impact van deze ingrijpende verandering in mijn lichaam. Zou ik me ‘minder vrouw’ voelen zonder baarmoeder, zoals ik dat in de verhalen van anderen las? Was ik heel zeker dat het kinderhoofdstuk voor mij was afgesloten? Hoe evident het antwoord op die vragen ook lijkt voor een 45-jarige die niet gedwongen wordt tot deze operatie door een of andere ziekte, ik ben blij dat ik de er de tijd voor heb genomen. Mij heeft het enorm geholpen om na wat interne reflectie volmondig ja te kunnen zeggen tegen de operatie."
Lees ook: Wensmama's en sterrenmama's herstellen op de materniteit:
Ondertussen heeft Annemie de operatie laten uitvoeren en liet ze ons dit weten:
"Mijn operatie vond ondertussen 20 dagen geleden plaats en is heel goed verlopen. Ik werd om 8 uur ' s morgens in slaap gedaan en was rond de middag terug op mijn kamer. Na de operatie had ik natuurlijk wel wat pijn, maar ik reageerde goed op de pijnstillers. Mijn blaassonde werd diezelfde dag nog verwijderd, omdat ze niet goed functioneerde wegens een klontertje. Dat verwijderen deed nog het meeste pijn van alles. De eerste keer dat ik zelf naar het toilet moest (onder begeleiding van een verpleegster) was ook niet zo aangenaam, en heel vermoeiend. Ik kon me met moeite rechthouden. Maar het ging elke keer beter en de volgende ochtend kon ik al alleen naar het toilet en een douche nemen.
Ik ben uiteindelijk maar 2,5 dagen in het ziekenhuis gebleven, omdat ik me goed voelde en de dokter zag dat ik vlot herstelde. Thuis heb ik mezelf 2 weken rust gegund. Al is de vraag of je een huishouden met 3 kinderen en een job als zelfstandige ooit 'rustig' kan noemen. Gisteren, 20 dagen na de operatie, ben ik voor de eerste keer gaan wandelen. Dat voelde ik wel, en dat deed me terug beseffen dat mijn lichaam nog herstellende is. Want dat vergeet ik soms. Ik ben een bezige bij die niet gemakkelijk kan stil zitten. Zelfs tijdens die twee weken rust ben ik vanuit bed en zetel met allerlei dingen bezig geweest. Maar de dokter zegt dat dat geen kwaad kan: mijn lichaam zal zelf wel aangeven wat lukt. Tot nut toe ben ik dus nog steeds blij dat ik de operatie heb laten uitvoeren. Volgens de gynaecoloog had ik ze sowieso niet lang meer kunnen uitstellen, want mijn verzakking was erger dan verwacht. En de operatie, samen met de genezing gaat momenteel beter dan verwacht."
Laatst bijgewerkt: september 2024
Artikels over gezondheid in je mailbox? Schrijf je in op onze nieuwsbrief en ontvang een gratis e-book met gezonde ontbijtrecepten.
