Liam (8) heeft autisme: “We leren net als hem de dingen anders te zien”

dossier

Mymi is het soort vrouw dat liever lacht dan zichzelf in een slachtofferrol wentelt. Ze heeft zich verzoend met het feit dat Liam autisme heeft, en twijfelt geen seconde om te dansen, te zingen of op een trampoline te springen als dat haar zoontje kan helpen.

Onder de naam @meextraordinaire maakt ze er werk van om autisme in beeld te brengen en zo taboes te doorbreken, zowel op Instagram als TikTok. Ook aan Minimi vertelt ze met plezier haar verhaal.

“Ik begon me vragen te stellen toen Liam 15 maanden oud was. Hij had een ontwikkelings- en taalachterstand, keek vanuit zijn ooghoeken, wapperde met zijn handjes, leed aan echolalie (herhalen wat iemand zegt), ging in zelfisolatie en gebruikte zijn speelgoed op een vreemde manier: in plaats van een speelgoedauto te besturen, liet hij bijvoorbeeld de wielen draaien. Als ik hem een vork gaf om mee te eten, draaide hij er als een tol mee in plaats van het als bestek te gebruiken. Ook heel kenmerkend: hij wees niet om aan te geven dat hij iets wilde. En op relationeel niveau viel het op dat hij zijn blik afwendde. Er was geen spontane interactie. Hij ging ook altijd op zijn tenen staan als hij blij, verdrietig of boos was.”

Diagnose

“In die tijd werd bij onderzoeken de voorkeur gegeven aan zeer jonge kinderen, om het succes van de behandeling te verzekeren. Dus hebben we "maar" 6 maanden moeten wachten om hem te laten screenen in het ziekenhuis. Na een week evaluaties kreeg hij de pre-diagnose van ASS (autismespectrumstoornis). 24 maanden was hij toen. Drie jaar later werden we opgeroepen voor een bevestiging van de diagnose, waarvoor dit keer twee weken evaluatie nodig waren. Toen we het nieuws meedeelden aan onze families en vrienden hadden ze het moeilijk om te begrijpen wat dit precies betekende. We werden al snel overstelpt met artikels en studies over het onderwerp, omdat ze hoopten ons zo te steunen."

Impact

“Op dat moment ben ik gestopt met werken, en intussen werk ik ongeveer 30%. Ook voor mijn man is het niet evident om zijn werk rond te krijgen, en hij is zelfstandige. Alle projecten die we voor ogen hadden, zijn opgeschort en de aankoop van een huis is op dit moment slechts een droom, maar we blijven overeind. Het leven met Liam is echt geweldig. We leren de dingen anders te zien met hem. Hij is zo lief, altijd bereidwillig, schuwt nooit een taak. Hij heeft in feite zijn peuteronschuld altijd behouden, en een vleugje ondeugendheid (lacht)."

“Liam weet te verbaliseren wanneer hij wil eten, spelen of naar buiten wil, maar een echt gesprek voeren, lukt helaas niet. We zijn al heel blij met de basis die we tot nu toe hebben bereikt. Hij gaat 's morgens naar school en 's middags naar een speciaal centrum voor praktisch werk in een rustige omgeving. Hoe zelfstandiger hij wordt, hoe meer we durven hopen op een mooie toekomst, ook al betekent dat dat we vandaag nog moeten vechten.”