5 beroemde moeders die met een postnatale depressie worstelden

De beloofde roze wolk komt er niet altijd na de geboorte van een kindje. Maar ook na die eerste maanden kan het ouderschap zwaar doorwegen. Zo verscheen onlangs nog een onderzoek van de UGent waaruit blijkt dat heel wat mama’s en papa’s zich soms niet goed in hun vel voelen als ouder. De Standaard vat samen dat van de 550 correspondenten dertig procent af en toe moeite heeft met het ouderschap, waarvan vijf procent wekelijks en vier procent dagelijks. Bij die laatste groep sluimert een ‘parentale burn-out’.

Erover praten is belangrijk, zeker wanneer beroemde moeders tonen dat ze net als iedere andere ouder soms moeite heeft. Bij deze: bedankt!

“Iedereen was enthousiast over de zwangerschap, maar het was een hele zware. Ik geraakte er niet makkelijk doorheen, dus toen William uiteindelijk geboren werd was de opluchting bij mij groot. De vrede leek teruggekeerd te zijn en ik voelde me voor even weer goed. Toen werd ik ziek: een postnatale depressie, iets waar niemand het ooit over heeft. Je praat er pas achteraf over, maar op het moment zelf is het een moeilijke tijd.”

“Je wordt wakker in de ochtend met het gevoel dat je eigenlijk niet uit je bed wilt. Je voelt je niet begrepen en vooral: je denkt erg laag over jezelf. Ik heb nog nooit een depressie gehad in mijn leven, maar als ik erop terug kijk zie ik dat alle veranderingen die ik had meegemaakt de jaren voordien, me in de koude kleren gingen zitten. Mijn lichaam zei: “We hebben rust nodig.” Ik werd goed behandeld, maar ik had vooral ruimte en tijd nodig om te wennen aan de verschillende rollen die ik moest vervullen. Ik wist dat ik het kon, maar ik had mensen nodig die geduld met me hadden en die me die ruimte ook gaven.”

“Ik had een postpartum depressie nadat ik mijn zoon had gekregen en het beangstigde me, maar ik durfde er met niemand over praten. Het was een tweestrijd. Mijn vriend zei dat ik eens zou moeten praten met andere vrouwen die zwanger waren en hetzelfde voelden, maar ik zei “Fuck that, ik ga niet met een club moeders rondhangen.” Toen, zonder dat ik het me realiseerde, werd ik als het ware naar zwangere vrouwen en vrouwen met kinderen toe gezogen. Ik vond ze namelijk een stuk geduldiger dan mijn eigen vriendinnen.”

“Mijn vrienden zonder kinderen zouden het bijvoorbeeld alleen maar irritant vinden als ik me hen zou praten terwijl ik eigenlijk niet luister, terwijl ik in dezelfde tijd even goed met vrienden had kunnen afspreken die wél kinderen hebben. Zonder elkaar te veroordelen. Op een dag zei ik tegen een vriendin: “Ik haat het” en ze barstte in tranen uit en zei “Ik haat het ook”. En toen was het weer even gedaan, over.”

“Voor de feestdagen aanbraken had ik een afspraak met mijn huisarts ter controle. John zat naast me en ik keek naar de dokter, mijn ogen zwollen op. Want ik was zo moe van alle pijn. Van het slapen op de bank, het wakker worden in de nacht, het overgeven, het afreageren op de verkeerde mensen. Kortweg niet kunnen genieten van het leven. Van mijn vrienden nooit meer zien en het beu zijn dat ik te moe was om te wandelen met mijn baby.”

“Mijn dokter somde vervolgens een lijst met symptomen op, waarop ik steeds ‘yep, yep, yep” antwoordde. John ook. Ik begon met antidepressiva, wat hielp. Daarna deelde ik mijn verhaal met vrienden en familie. Het voelde alsof ik hen een verklaring schuldig was. Ik wist in het begin niet goed hoe ik het moest zeggen, dus deed ik gewoon wat ik dacht dat goed was: ik zei het gewoon. Het werd elke keer makkelijker, ook al vind ik het nog steeds niet fijn om het een ‘postnatale depressie’ te noemen, omdat het woord ‘depressie’ veel mensen beangstigt. Ik noem het altijd ‘postpartum’ al zou ik het misschien beter gewoon als ‘depressie’ benoemen om het taboe te verminderen.”

“De intensiteit van mijn postnatale depressie shockeerde me. Ik was al eerder gediagnostiseerd met een depressie, maar wat me nu het meest verraste was de fysieke pijn die je tot ver in je botten lijkt te voelen. Mijn rug, torso, hoofd: alles deed pijn gedurende vijftien maanden. Het voelde alsof ik was overgoten met teer en me alles vijftig keer meer moeite kostte dan normaal.”

“Ik wilde wel huilen, maar dat hielp niet in die tijd. Mijn versie van een depressie ging verder dan alleen huilen: ik voelde me vooral moedeloos. Gek genoeg was ik wel enorm creatief en schreef ik het album ‘Havoc and Bright Lights’. Ik heb verschillende therapieën geprobeerd en uiteindelijk begon ik me weer lichter te voelen. Gelukkig deed mijn depressie niks af aan de band die ik heb met mijn zoon. Die werd steeds beter.”