Kostprijs tandzorg blijft heikel punt

nieuws Honorariasupplementen tot boven 1.163 euro voor een prothese, gemiddeld 377 euro voor een parodontologische behandeling, …: ondanks de inspanningen van de laatste 20 jaar blijft de financiële toegankelijkheid van tandverzorging een heikel punt, vooral als de tandarts niet-geconventioneerd is. Daarom pleiten de Onafhankelijke Ziekenfondsen voor een grondige wijziging van de verplichte verzekering en meer aandacht voor transparante informatie over de kostprijs van tandzorg en preventie.

• Dankzij de verplichte verzekering betaalt de gemiddelde Belgische patiënt weinig remgeld. Wie recht heeft op de verhoogde tegemoetkoming (RVV) krijgt namelijk een tegemoetkoming van 600 euro op een periode van 5 jaar. Bij mensen zonder verhoogde tegemoetkoming gaat het om 400 euro op 5 jaar.
• De honorariasupplementen voor tandzorg bij niet-geconventioneerde tandartsen blijken hoog. Zo kosten prothesen en implantaten gemiddeld 362 euro aan supplementen. In 25% van de gevallen van parodontologie en orthodontie bedragen de supplementen zelfs het dubbele van de RIZIV-erelonen.
• Als de tandzorg niet wordt terugbetaald door de verplichte verzekering moet de patiënt nog veel dieper in de geldbuidel tasten. Zo kost een prothesebehandeling voor wie geen 50 jaar is gemiddeld 1.648 euro, maar 10% van de patiënten betaalt meer dan 3.432 euro

Een ander opmerkelijk resultaat uit de studie: hoewel de verplichte verzekering een meer dan behoorlijke tegemoetkoming toekent in de tandverzorging, gaan sommige bevolkingsgroepen nauwelijks of niet naar de tandarts. Vooral de socio-economische groepen met de laagste inkomens (RVV) blijven onder de verwachtingen. Ondanks de quasi kosteloosheid van de tandverzorging hebben RVV’s namelijk twee keer zoveel kans om geen tandverzorging te krijgen. Bij kinderen daarentegen heeft die kosteloosheid wel een positieve invloed op het tandartsbezoek.

Gezien de onzekerheid over de kostprijs van tandzorg pleiten de Onafhankelijke Ziekenfondsen voor een grondige wijziging van de verplichte verzekering en transparantere informatie over de kostprijs van tandzorg. Enkele concrete pistes:
• De tandarts verplichten om in te gaan op een offerteaanvraag, zodat de patiënt een idee krijgt van de uiteindelijke kostprijs van de behandeling te zijnen laste.
• De conventionering aantrekkelijker maken door de opwaardering van bepaalde honoraria. In België zijn 83% van de orthodontisten, 73% van de parodontologen en 30% van de tandartsen namelijk niet-geconventioneerd, waardoor ze zelf hun tarieven kunnen bepalen.
• Het versterken van de preventieacties die gericht zijn op bepaalde bevolkingsgroepen (bv. groepen met laagste inkomens).