Januari 2003 Het is al een hele tijd geleden dat ik nog iets van me heb laten horen. Wanneer ik mijn verhaal teruglees  vooral het stuk dat ik niets meer kon  besef ik pas goed het geluk dat ik heb gehad om omringd te zijn door familie en vrienden. Alleen had ik nooit zoveel moed gehad om door te gaan.

Ga ik nu dood? Dat was de vraag die door mijn hoofd spookte toen de dokter me vertelde over lupus, remissies en chemoterapie, gevolgd door de mededeling dat ik een ongeneeslijke auto-immuunziekte had. Ik was ervan overtuigd dat ik gauw zou sterven!

Het begon allemaal toen ik net 16 jaar was. Ik had regelmatig pijn aan de linkerkant van mijn linkerknie. Ik ben een paar keer langs de dokter gegaan, maar die dacht dat het overbelasting was en adviseerde me rustig aan te doen.

Joyce heeft reeds ongeveer 20j hepatitis C. Ze heeft reeds verschillende keren zware kuren met interferon gehad.Hoe het nu uiteindelijk met haar gaat kan je hier lezen.

Even voorstellen, ik ben Nicolette en ben 35 jaar, 1,70 m en 60 kg, dat is niet lang en dun dus geen echte risciogroep. Roker, wel een risico? Moeder van 2 kinderen. Mijn jongste was in augustus 1999 net 10 maanden en ik wilde hem uit zijn bedje tillen. s'Morgens om 8 uur. Terwijl ik dat deed voelde ik opeens een stekende pijn achter in mijn schouder, spiertje verrekt dacht ik.

Het verhaal van Marleen die op 25-jarige leeftijd ontdekte dat ze leed aan de ziekte van Crohn. Eerst wist ze niet goed wat haar overkwam,jaren had ze veel last en jaren was het ook weer beter. Toen kwam er een zware opstoot,zo erg dat ze ook een zware operatie moest ondergaan met een stoma als gevolg.Haar bedenkingen en gevoelens kan je hier lezen.Marleen is ondertussen 50 jaar en heeft geleerd goed om te gaan met deze vervelende darmziekte.

Het verhaal van de zoektocht en de frustratie van een mondige patiënte in de doolhof van de medische wereld. Het leert ons dat je niet te snel patiënten moet verwijzen en “ver”oordelen naar pijnkliniek en of naar psychiatrie uit onmacht van beperkt medisch succes.

Het volgende verhaal heb ik geschreven om mensen moed in te spreken. De moed erin houden is echt belangrijk voor je genezing. Genieten van elk goed moment. Ik heb wel het een en het ander meegemaakt, maar nooit ongelukkig geweest of ‘het niet meer zien zitten’. Het begon allemaal in 1972 toen we met de school een thorax lieten nemen. Ik kreeg een gele brief mee naar huis en daarin stond dat ik voor verder onderzoek moest omdat er een schaduw kort bij de longen te zien was. Ik was toen 15 jaar.

'Als je baby sterft, lever je vaak een dubbel gevecht: een gevecht met je eigen verdriet, maar daarnaast ook een gevecht voor het récht op verdriet.' Ouders vertellen over het verlies van een pasgeboren kind, het stilzwijgen van de omgeving en het leven na de pijn.

Ikzelf heb Tourette van mijn 7de jaar ongeveer. Ik weet zelf nog goed wanneer de spanning in mijn lichaam zich voor het eerst heeft opgebouwd: mijn moeder had voor Sinterklaas een hele tafel vol speelgoed klaargezet om ons te verrassen. Het was zoveel, dat ik er van overdonderd was, het was zeker niet de oorzaak van de Tourette, maar een aanleiding. Ik was zo blij dat ik me helemaal opspande, ik sta zelfs zo op de foto, helemaal opgespannen, blij. Ik ervoer die blijdschap als onaangenaam, want ik voelde zelf dat het overdreven was.

Het verhaal van Simonne,moeder van 4 kinderen die pas na de laatste zwangerschap te horen krijgt dat ze lijdt aan EDS,terwijl ze tijdens al haar vorige zwangerschappen "wel altijd wat" had. Ook het jongste kind,Mexx heeft EDS.

1994. Alles leek perfect. Ik had mijn opleiding T.E.W. aan de antwerpse universiteit UFSIA met onderscheiding afgesloten, ik had een goede functie op de Afdeling Aankoop bij BASF Antwerpen met gunstige carrierevooruitzichten, ik had een goed sociaal leven en deed veel aan sport.

... Hoe mijn leven veranderde. Het verhaal van Chris die een maagverkleining onderging en eerlijk alle voor- en vooral ook nadelen van deze operatie beschrijft.